Een echte Rijswijkse derby

Toen we wakker werden kwam de regen met bakken uit de lucht. Echter we wisten dat we op kunstgras zouden spelen, dus dat het door zou gaan. Maar eenmaal aangekomen bij Vredenburch hield het op met regenen en zagen we de zon voorzichtig doorkomen. Dus in plaats van binnen achter het glas of koud op de tribune, konden we lekker langs de lijn staan. Om de aanslagen in Parijs te herdenken namen we samen en met de F1 van Semper en Vredenburch een minuut stilte. Wij konden deze zaterdag met 9 fitte jongens aan de wedstrijd beginnen. Onze jongens hielden in plaats van 1 minuut ongeveer 25 minuten stilte. Vredenburch was lekker aan het ballen en wij liepen puur achter de feiten aan. Vredenburch kwam dan ook terecht op een 2-0 voorsprong. Wij konden er twee flauwe kansjes tegenover stellen.
Rust. Eindelijk een moment om de jongens weer even wakker te schudden.
Het wakker schudden had niet direct geholpen want Vredenburch kwam zelf op een 3-0 voorsprong. Waarom onze jongens niet geloofden in een goed einde was voor mij een raadsel, maar het heilige vuur zat er tot op dat moment niet in. Ineens was daar Colin die een afgeketste bal zonder na te denken onberispelijk binnen schoot 3-1. Dit leek een teken van leven. Onze jongens gingen er weer in geloven en gingen weer voetballen. We zagen weer samenspel, knokken voor de bal, druk naar voren. Hier kwam ook een corner uit voort die door Bradley lekker werd binnen gekopt 3-2. Nu liep Vredenburch achter de feiten aan. Ik keek al op de klok en had het vermoeden dat de tijd te kort was, maar zolang de scheidsrechter er nog geen einde aan maakt gingen we door. Diverse aanvallen kwamen er nog, maar elke keer een teen of een voet van een speler van Vredenburch die ons weerhield om de gelijkmaker op te tekenen. Helaas werd mijn vermoeden waarheid en floot de scheidsrechter af. Onze jongens konden toch met een opgeheven hoofd de kleedkamer op zoeken, want de tweede helft was zeker het niveau wat we graag zien.